Soms heb je zo van die vrienden waar je in een duister en beneveld verleden uren mee gesleten hebt, maar dan een aantal jaren niet meer ziet. En het moment dat je elkaar dan terugziet is het bijna alsof al die jaren uren waren en de draad gewoon weer wordt opgepikt. Annemie V. is zo’n vriendin. Het valt niet te benoemen hoeveel duistere en benevelde nachten we samen aan de toog van de Fak gesleten hebben. Ook niet de kilometers pellicule die we door ons ogen hebben laten verslinden in sneak previews. Mhhh, ik herinner me het moment nog levendig dat Annemie samen met mij en een tiental andere film”liefhebbers” bleef kijken naar de preview van Marc Ickx’ Engine Trouble terwijl de rest als een storm de zaal verliet na vijf minuten van de slechtste cinema aller tijden. Ze was minstens even gedegouteerd als die anderen, maar bleef dus moedig zitten. Met voorsprong de meeste legendarische sneak-preview aller tijden trouwens. De grootste grap van al was dat de regisseur, de producer en de hoofdrolspeler aanwezig waren. Een Manos-moment als het ware, maar dan anno 2002. Enfin ja, terug naar Annemie dus. Veel meegemaakt samen, maar sinds ik van Leuven naar Gent verkastte elkaar wat uit het oog verloren. Na een aantal verwoedde pogingen om af te spreken naar aanleiding van instuiven en Gentse Feesten, lukte het ons uiteindelijk om afgelopen vrijdag samen te gaan eten, drinken en bijklappen. Behalve wat stilistische bijwerkingen is ons Mie niet veel veranderd… toch niet in haar zotte voorstellen. Zo sleurt ze me, ter vervanging van haar lief (nota bene één van mijn realisaties als koppelaar) komende vrijdag mee naar een verjaardagsfeest, een feest waar ik überhaupt niemand ken en dan nog in fuckin’ Hove of all places! Enfin… ik zal er wel levend uit geraken zeker?
Feest! (1): ’t is lang geleden
