Net terug van een schitterende film die ik al lang had moeten zien, maar er nooit toe kwam: Eternal sunshine of a spotless mind. My points ? 8/10 … en niet alleen omwille van het prachtige verhaal, het schitterende script (to be honest, de zgn. overbekende scenarist Charlie Kaufmann zegt mij weinig) en Jim Carrey, die zowat iedere film waarin ie speelt tot de zaligheid verheft (zoals het best wel ontspannende Lemony Snicket … nee, misschien nog het meest omwille van soms herkenbare gevoelens en situatie’s: Why do I fall in love with every woman I see that shows me the least bit of attention? (sounds much to familiar) of Valentine’s Day is a holiday invented by greeting card companies to make people feel like crap. (garantie weer het geval dit jaar, wacht maar op mijn post binnen een maand en week) of gewoon de hele idee van een liefde die je niet kan niet wil vergeten, dingen die je opnieuw wil doen, stappen die je opnieuw wil zetten (I wish I’d stayed, too. NOW I wish I’d stayed. I wish I’d done a lot of things. I wish I’d… I wish I’d stayed… I do) in een relatie en het anderzijds het soms allemaal willen vergeten … zat zij maar niet meer in mijn hoofd dan zou alles veel makkelijker zijn.
Wel ja, mijn Orvalleke tot op de grond ledigen en de bedsponde opzoeken … that’s what i’m gonna do now