Ik wil hier geen filmblog van maken, maar vandaag weeral een klein verslagje van alweer een schitterende filmervaring. Onlangs kocht ik in de Mediamarkt in Antwerpen met een deel van mijn nieuwjaarscentjes een dvd’ke of 10, een klein folietje zeg maar. Eén voor één klassiekers, dus het kan nog wel zijn dat er in de komende weken nog een paar besprekingen volgen. Mijn top 10 of 25 (ben er nog niet uit) zal ik ook wel ergens online droppen… Soit, deze avond was het dus de beurt aan Chinatown. Het was nog maar de 2e keer dat ik hem zag, shame on me. De eerste keer moet een jaar of 3 geleden zijn op een filmnamiddag in mijn Leuvense fakbar. Ik had er zeer goede herinnering aan … En inderdaad, een topfilm als je het mij vraagt. En de beste prestatie die de 3 voornaamste betrokkenen neerzetten. Roman Polanski als regisseur. Akkoord, The Pianist was ook een prachtige film, maar in Chinatown weet hij toch meer uit zijn acteurs te halen en de prent is ook filmografisch veel kwaliteitsvoller. Jack Nicholson dan … ik twijfel altijd welke nu zijn beste acteerprestatie was: One flew over the Cuckoo’s Nest of Chinatown. Let’s call it a draw, moeilijk te kiezen. In het nadeel van Chinatown speelt de sequel (waar ik uit het oogpunt van filmsmaak verder over zal zwijgen). Aan de andere kant zorgt Nicholson er wel voor dat ik tijdens de film mijn beeld van ‘Crazy Jack’ (One Flew, Shining, Mars Attacks, …) helemaal vergeet… Enfin, Faye Dunaway dan. Met een film als Towering Inferno op uw palmares is het niet echt moeilijk om in vergelijking daarmee een schitterende acteerprestatie neer te zetten. Het is de enige film waarin ze mij emotioneel kon overtuigen en daar niet enkel stond als sexsymbool (wat in de film wel handig wordt uitgespeeld), maar wel als actrice.
Misschien toch nog even over de film zelf. Verrast het u als ik zeg dat het een sterke film is. Het verhaal is naar mijn mening ijzersterk. Tenminste een detective waar je de clue niet van in het begin ziet aankomen. Alles wordt mooi opgebouwd, zonder al te onrealistische plotwendingen. Daarnaast laat de film je ook nadenken, het geeft niet alles op een dienblaadje (iets wat de dag van vandaag blijkbaar niet meer kan). De score van Jerry Goldsmith ontgoochelde mij een beetje, hij speelt naar mijn mening de verkeerde instrumenten op verkeerde momenten uit en kiest soms te goedkope spanningsthema’s. In ieder geval one to watch en voor de dvd-verzamelers, one to have (de mooie luxe-editie van Paramount lag te blinken voor amper 9,5 ). 9/10 are the point’s of this one-man-jury.
Forget it, it's Chinatown
