Liefdesverdriet is medisch probleem
Passionele pijnen zijn een echte ziekte. Dat heeft een Britse arts onderzocht. De effecten van liefdesverdriet kunnen worden beschouwd als ziektesymptomen: manie, slapeloosheid, huilbuien, obsessief gedrag (zoals het constant checken van mails), Bovendien is liefdesverdriet vaak de oorzaak van depressies of zelfmoord.
,,Liefdesverdriet wordt door artsen vaak genegeerd en daar moet verandering in komen. Vroeger was dat nochtans anders. Tot de achttiende eeuw was liefdesverdriet aanvaard als een echte ziekte. Nu wordt dit vaak genegeerd. Daar moet verandering in komen, want mensen kunnen sterven van een gebroken hart”, aldus de Britse arts.
Smoorverliefd zijn, liefdesverdriet, liefdespijnen, … erkend als ziekte’s ? Ik weet niet of die Britse dokter dat heeft willen mikken zo net voor die zgn. feestdag Valentijn geheten. Maar soit, ik moet hem enerzijds wel gelijk geven. Misschien ook omdat het nu ondertussen een jaar voorbij is dat ik in zo’n periode zat. Slapeloosheid, huilbuien, obsessief gedrag, ze waren er allemaal bij … moedeloosheid en geen eetlust, met het resultaat dat ge kilo’s afvalt, tzijn inderdaad typisch ziekte-symptomen. Maar anderzijds vraag ik mij dan af, je erkent het als ziekte, maar wat kan je er dan tegen doen. Want imo impliceert een ziekte nog steeds genezing, wat mij dan weer onmogelijk lijkt en kom niet af met psychiaters en psychologen want daar heb ik een genetisch aangeboren en hardnekkige allergie voor. Dat doet mij dan meteen ook weer terug denken aan de schitterende film ‘Eternal Sunshine of a spotless mind’ (kheb dan ook hier meteen het schitterende nummer van Beck erbij opgezet). Mensen die de film gezien hebben weten wel wat ik bedoel. Je wil het allemaal vergeten, wissen uit je geheugen, maar dan ben je niet alleen de slechte herinnering van de pijn kwijt, maar ook alle goede momenten. Dat doet me onrechtstreeks denken aan een andere uitspraak die ik onlangs ergens las: “Wanneer je verdrietig bent, blik dan in je hart en je zult zien dat je weent om wat je vreugde schonk”…
Weet je, de liefde is iets magisch, al die psychologie en medische blah blah errond, blijf er met die wetenschappelijke fikken van af. Het is mooi, wonderbaarlijk, maar kan tegelijk ook hard en pijnlijk zijn. Liefde is voor iedere mens uniek, geen twee liefde’s zijn dezelfde. Liefde is één van de zuiverste emotie’s. Een gevoel waar medische verklaringen en Flair-boekskes niets aan kunnen doen. Liefde over-man/vrouw-t je, neemt je hart, je leven vast en laat het niet meer los, tot het je compleet vervult van geluk of het meedogenloos in duizend stukken breekt. Misschien is net dat extreme verdriet nodig om te beseffen hoe mooi en uniek liefde wel kan zijn. Ik weet het niet, ik voel enkel maar en weet wat ik geleerd heb in het voorbije jaar.
Ik ga volledig met je akkoord, zuivere liefde maakt goede dingen in je los, doet je de wereld en mensen anders bekijken, verrijkt je horizonten, geeft je energie en moed, maar het is soms ook afzien. Francesco Alberoni, een Italiaanse schrijver heeft in zijn boek ‘Erotiek’ een heel mooie omschrijving van liefde gegeven. Ik zal het proberen terug te vinden en in een van mijn vlogende posts vermelden.
Er is niks ergers dat er in je kan omgaan en dat is het gevoel dat je vanbinnen verschroeit en nog erger, zoals ik heb meegemaakt tijdens de relatie verschroeit, depressief wordt, lichamelijk kwalen krijgt,…pijn en nog eens pijn, auw, ho…
En na eindelijk de knoop doorgehakt te hebben was ik letterlijk aan het verschroeien, kreeg ‘urticaria’ (netelroos)en die manbleef maar wroeten en elke keer ik een bericht van hem ontving, brandde die urticaria harder en harder. Ik dacht…zo voelt het dus aan om levend te verbranden…(ben van telnr. veranderd toen)
Jaja, liefdesverdriet mag zeker niet onderschat worden…
Ben er uiteindelijk heel sterk uitgekomen en veel geleerd over mezelf. En uiteindelijk, ik ga verder en probeer de positieve dingen vast te houden en uit de negatieve te leren. Voel me sterker dan ooit…
Loslaten is heel moeilijk voor velen maar uiteindelijk essentieel om vooruit te kunnen geraken… Verdriet is een belangrijk onderdeel in ons zijn maar het omzetten in creativiteit geeft een enorme kracht…
Niets is zo pijnlijk dan in tijden van ongeluk te herinneren hoe gelukkig men was.
ik geef siegfried 100% gelijk
Ik geef je geen 100% gelijk. Er zijn echt mensen die kunnen geholpen worden door psychologen of psychiaters alleen is dat niet voor iedereen. ik vind het gewoon jammer dat iedereen daar zo negatief overdenkt (ik ben geen psycholoog hoor denk dat maar niet. ‘k ben ne meiske van 16 me heel veel liefdesverdriet!). Het kan echt eens deugt doen om met zo iemand te praten. ze willen je echt neit de les spellen hoor. in de films worden ze ook zo negatief voorgesteld. het enige wat ze doen is luisteren naar wat je te zeggen hebt en naar wat er dwars zit en proberen samen met jou naar een oplossing te zoeken voor je probleem. maar dat gebeurt altijd in samen spraak met jou, je moet nooit iets doen wat je niet wilt. het is trouwens om jou beter te doen voelen en niet hen!
ik ben zelf in therapie bij een psycholoog (veel traumatiserende dingen mee gemaakt plus nu nog eens mijn relatie die voor bij is,…) en ik voel me er heel veilig bij, het is natuurlijk geen wonder middel. je kunt niet een keer gaan en je bent van je problemen af. zij hebben meestal te maken met gevoelens en zo en zulke problemen los je zo makkelijk niet op. maar door dat ze buitenstaanders zijn kunnen ze je wel eens een andere blik op de feiten geven en je helpen alles te verwerken. Deze mensen hebben echt niets slechts met je voor hoor. Neem dat maar van mij aan. maar voor de rest ben ik akkoord hoor. Liefde is echt iets unieks en iedere persoon beleeft dat anders!!
Greetz Beckietje