Belga Sport: zonder enige twijfel het beste programma op tv. Het enige programma trouwens dat bij mij echt emotie kan losweken en soms zelfs tranen in mijn ogen brengt. Dat laatste was vorig seizoen niet altijd het geval omdat ik sommige sportmomenten niet levendig had meegemaakt: Ivo Vandamme, Jacky Ickx, Soit Van der Elst, Verbauwen, Robert Van de Walle, Léon Mukuna, … . De uitzonderingen waren de reportages over de val van Lucien Van Impe en ADR/Greg LeMond. De eerste omdat ik daar als kleine wielerfanaat altijd grote verhalen over had gehoord van mijn wielerminnende familie en de tweede omdat ADR en de Rondes van ’88, ’89 en ’90 met tenoren als LeMond, Fignon, Chiapucci, Cricquelion, Delgado, Breukink, Rooks, … mijn eerste grote kennismakingen (toch in mijn herinnering) waren met de mooiste sport ter wereld. Echt, toen ik die reportage zag, heb ik van de eerste tot de laatste minuut met de tranen in mijn ogen gezeten. Van geluk en sportemotie… en het was dan ook nog een superlange aflevering.
Het nieuwe seizoen van Belga Sport sluit zo mogelijk nog meer aan bij mijn sportherinneringen en weekt nog meer emotie los. De eerste aflevering ging over de goal uit het niets van David Platt op het WK ’90. Mijn eerste bewuste beleving van het voetbal… “De mundiale, pintje hale”… Als ik er zo over denk heb ik in zo rond ’89-’90 wel meer leren kennen. Dat was ook mijn eerste bewuste kennismaking met politiek, naar aanleiding van de Val van de Muur (mijn eerste nieuwsfeit dat ik herinner is trouwens de ramp met de Herald of Free Enterprise). Na de Mundiale heb ik trouwens nog een jaar of 4 (tot het volgende WK) gesupporterd voor het Cercle onder Henk Houwaert met o.a. Josip Weber. Daarna een jaar of 6 naar Club afgedwaald, maar sinds 2000 terug op het rechte pad. Maar dit terzijde.
De Mundiale dus. De reportage van Belga Sport begon het verhaal ruim voor de Mundiale met de eerste voorrondes, de hele trainersheisa met Thys en Meeuws, de rol van De Saedeleer, de schabouwelijke kwalificatie, … allemaal zaken die wel in mijn geheugen stonden gegrift, maar toch door een dikke laag stof bedekt waren. Toen de reportage bij het WK zelf aankwam was het een memorabel weerzien met de groepsfase, de aarzelende start tegen Korea, de superieure overwinning tegen Uruguay met vooral de goal van Scifo, die dan weer een penalty miste tegen Spanje. Maar ook de opkomst van Huybrechts, Uytterhoeven en Vandenhaute. Enfin, de uitzending ging dus over de 1/8e finale Engeland-België die we 80 minuten domineerden en dan met één “trap uit het niets” uit de Mundiale werden gekegeld. Ik heb er toen een nacht niet van geslapen, anno 2008 had ik er de tranen van in mijn ogen.
Vanavond, zonet dus, kregen we de tweede uitzending van het tweede seizoen voor ogen: Frank Vandenbroucke anno 1999. Kijk, ik heb het nooit gehad voor VDB. Net zomin als ik het voor Boonen heb. Maar wat hij de wielerfanaten geschonken heeft in 1999 was gewoon om van te dromen. De dag voor L-B-L zeggen, ik rij Bartoli uit het wiel en op die helling zal het gebeuren, dat is lef hebben. Het ook nog waarmaken dat is goddelijk. En hij deed het. Het is nog geen 9 jaar geleden, maar ook dat zat al ver. Milledju, negen jaar al ? Mhhh, soit. Feit is wel dat zowel zijn prestaties in L-B-L en de Vuelta samenvielen met een speciaal moment in mijn leven. De dag dat Frank demareerde op La Redoute en zegevierde op de Col Saint-Nicolas leerde ik mijn eerste vriendin kennen. Tijdens de Vuelta was het “gedaan”. Dat zorgde nog voor wat extra emotie bij deze uitzending. Die Vuelta herinner ik me wel heel goed. Het was de zomer tussen mijn middelbaar en unief en voor het eerst had ik ook in september congé. In de voormiddag en vroege namiddag chrysanten gaan trekken en dan koersend naar huis om de koers te zien. Aaah, het jaar van Ullrich, Olano, Tonkov, Rubiera, Heras, Zülle, … en van Frank natuurlijk. De manier waarop hij daar de koers naar zijn hand zette. Het meest beklijvende van de uitzending vond ik het stuk over het WK Verona . Niet alleen de val van VDB en ondanks 2 gebroken/gehavende polsen toch nog demareren. Vooral het commentaar van Uytterhoeven op het einde. “Al die grote renners kijken naar elkaar en laten zich vloeren door een onbetekenende outsider, Oscar Freire”. Het kan verkeren…
Na deze aflevering van Belga Sport heeft VDB niet meteen mijn sympathie gewonnen, maar ik heb toch wel iets meer begrip voor alles wat er gebeurd is. Sportief terugkomen zie ik hem niet doen, maar ik wens hem wel nog een mooi leven toe en hopelijk ooit terug zijn Sarah.
Platt (samen met Steve Bauer die mijn Criquielion omver reed in Ronse): dat was de naam van de duivel toen ik klein was. Wat je schrijft, is zo herkenbaar.
En inderdaad: dat liedje van Rocco Granata heb ik nog gezongen voor Sinterklaas.