Ik zei het daarstraks al, de leden van de vereniging Cercle Brugge zijn de nieuwe West-Vlaamse heiligen. Waar ik tot voor vorig seizoen een ware aversie had voor die semi-barbaarse sport, kon ik het dit jaar nog maar amper over mijn hart krijgen om een thuismatch te missen. En het speelt natuurlijk wel mee dat ik bijna iedere match schitterend combinatievoetbal zag. Het feit dat ik vijf jaar geleden nog met een Club-sjerp rondliep is wel een ander paar mouwen voor mijn vrienden-cerclefans. Maar hen pareer ik graag met de geapprecieerde woorden: “een mens moet ooit zijn verstand krijgen” ;).
Soit, gisteren was het dus opnieuw thuismatch en dit keer tegen die jeanetten van Anderlecht, maar ik ga niemand vervelen met mijn analyse van de match. Behalve misschien dat Frutos de opper-jeanet is ;). U ziet, ik heb mij al helemaal geïntegreerd in het voetbalmilieu. Toch qua cultureel hoogstaand taalgebruik. Mijn integratie is zelfs al in die mate geëvolueerd dat ik me over mezelf verbaasde hoe ik in de wedstrijd op ging en uitbundig reageerde op fouten, kansen en missers (doelpunten waren er niet zien). Zo erg zelfs dat ik even iets te enthousiast was en met mijn hoofd tegen de supporter voor me botste. Een bosting die resulteerde in een paar schrammetjes en een vermassacreerde bril… De einduitslag ga me ook de subtiele hint dat ik maar eens om een nieuwe bril moest: 0-0.