Op minder dan een uur tijd had ik tot twee maal toe het gevoel van “hear hear!” bij twee verkiezingscommentaren. Niet meteen verrassend nee, maar wel als dit van twee mensen komt waar ik niet meteen fan van ben.
De eerste opmerkelijke commentaar kwam van Peter Van de Veire, de reden waarom ik van StuBru ben weggelopen naar Radio 1. Ik ga totaal niet ontkennen dat de mens een getalenteerd radiomaker is, au contraire, maar het is niet mijn stijl. Enfin, blijkbaar houdt hij in de aanloop van de verkiezingen ook een blog bij en die is toch wel het lezen waard. Wat ik daaruit wil citeren heeft echter niets met de verkiezingen te maken, maar met een dagdagelijkse ergernis over een woord uit het taalgebruik in de publicitaire commercie en in wellness-, feelgood- en andere happy wijvebrol. Mijn prijs voor het lelijkste woord gaat cum laude naar ‘kids’ en Peter is blijkbaar dezelfde mening toegedaan:
Maar gelieve de bedenker (m/v) van het woord ‘kids’ vast te sjorren aan een Limburgse iep en zachtjes te laten omsingelen door processierupsen en hem/haar een vreselijke jeukfoltering te laten ondergaan. Met het woord ‘kinderen’ is nog altijd niks mis. Bij ‘kids’ moet ik altijd denken aan een reclamespot met 10-jarigen die keicool en hotneig fluimen mikken op een overstekende bejaarde terwijl ze de nieuwste gsm-tune downloaden.
Hear hear! (http://multiblog.vrt.be/petervandeveire)
De tweede mens die ik wil citeren hoeft zo mogelijk nog minder dan Peter Van de Veire op mijn sympathie te rekenen. Ik hoef nog maar de naam ‘Yves Desmet’ te horen of te lezen of mijn haren rijzen al ten berde. Maar goed, net als Peter kon hij vandaag toch op wat clementie van mijnentwege rekenen. Zonder goed te weten welke krant ik vasthad en zo mogelijk nog minder wie de auteur was begon ik deze middag achteloos een stukje te lezen:
Ergens heeft ooit iemand beslist dat het opvoeren van te veel mensen met een onderbouwde en gefundeerde mening naar elitarisme en volksvreemdheid zou kunnen zwemen. Dus geldt het nu als een teken van democratisering en volksverbonden televisie om desnoods een hond met een hoed op een paar tenenkrullende clichés te laten uitspuwen.
In het debat over de financiën van de staat kregen we aldus te horen dat “al die politiekers zichzelf kapot lachen. Die doen maar, die vullen hun zakken maar. En de helft van wat wij verdienen, is toch voor hen.”
Je vraagt je af wat je het meest verbijstert. Het wereldrecord nonsens dat hier in een quote van tien seconden gebroken wordt, dan wel het gegeven dat zoiets zonder enig weerwoord de huiskamer ingegooid wordt.
[…]
Het fenomeen heeft zijn begin gekend op televisie en is inmiddels tot mainstream uitgegroeid op alle mogelijke internetfora. Wie daar een tijdje het gescheld, de niet-geargumenteerde clichés, de ranzige vooroordelen, het seksistisch en machistisch geneuzel, de overvloed aan dt-fouten en andere symptomen van het simplistisch wereldbeeld doorloopt, dreigt even zijn geloof in de mensheid te verliezen.
Het blijft verwonderlijk te zien hoeveel mensen er in dit land rondlopen die perfect in staat zouden zijn er alle problemen van op te lossen, ware het niet dat ze te druk bezig waren taxi’s te besturen, pinten te tappen of in het zwart wat bij te klussen.
Soms zou een mens zijn geloof in het algemeen enkelvoudig stemrecht in vraag beginnen te stellen. In zulke donkere ogenblikken helpt het om te denken aan Churchill. Hij ondervond democratie aan den lijve toen hij na het winnen van de Tweede Wereldoorlog bij de eerstvolgende verkiezingen door de kiezer naar huis werd gestuurd. Gevraagd naar zijn reactie, zei hij: “Democratie is het slechtst denkbare politieke systeem ter wereld, met uitzondering van alle anderen.”
Daaraan heb ik weinig meer toe te voegen, het weze gezegd… (http://www.mediargus.be/NL/pub/viewdoc.asp?article=med15073411.html)
Inderdaad een sterk punt, amai nog niet!