Van teveel Boonen word ik winderig …

Het mooiste deel van het koersjaar is voorbij … de Vlaamse klassiekers dus. Brabantse Pijl, Driedaagse, Ronde, Gent-Wevelgem en Parijs-Roubaix, … dat zijn koersen waarvoor ik praktisch van bij de start in mijn zetel kruip en er niet meer uit te halen ben, al stond Sharapova haar in de tuin te doushen (mhhhh we moeten het nu ook weer niet te ver drijven). Verder in mijn klassement volgen de drie grote ronde’s Tour, Giro en Vuelta (in die volgorde) en als uitschieters LBL en Zürich. Goed ja, ik moet niemand meer vertellen zeker wat de algemene conclusie is na de Vlaamse klassiekers … Boonen de nieuwe wielergoed juist ja. Allemaal akkoord jongens, hij heeft de dubbel en nog eens de E3-prijs, proficiat, verdient een pluim, maar zoals je wel al kan lezen ben ik hier niet 100% enthousiast. Het is nu plots compleet fout geworden om niet voor Boonen te zijn. “Tegen Tommeke, hahaha loop weg, ge kent niets van de koers”. De persoon die dat tegen mij zei, keek me vorig jaar nog vol onbegrip aan dat ik een zogezegd saaie bedoening als een Tourrit naar Alpe D’Huez van begin tot einde kon aanzien. Enfin ja, ik lust geen Boonen en waarom niet, dat zal ik u eens uit de doeken doen.
Ten eerste (en bij verre mijn zwakste argument), ik ben nooit voor een populaire coureur, een super-coureur, … mijn favoriet is steeds de underdog. Jacob Piil, Fausto Farazijn, Dario Pieri, Verstrepen, dat zijn mijn mannen… de underdog zeg maar, the losers (psycho-analisten zouden hier wschl wel iets van kunnen maken).
Als iedereen iets liefheeft, moet ik er bijna noodgedwongen tegen zijn. In de tijd van Merckx zou ik zeker voor Van Looy gesupporterd hebben, toen Musseeuw sterk was, ging ik steeds voor Tsjmil, … I’ve made my point here i guess.
Tweede argument waarom Boonen mij niet aanspreekt (en één die iedere rechtgeaarde koerskenner deels zal moeten beamen): het gaat allemaal te gemakkelijk. Niet dat ik daarmee iets insinueer, maar ik wil mensen zien sterven op de fiets, pech kennen, afzien, duizend-en-één ongelukken tegenkomen en nog winnen. Aanvallen, aanvallen, zinloze aanvallen en uiteindelijk nog winnen. Ik ben nooit een grote Musseeuw-fan geweest, maar zijn terugkeer in P-R van een aantal jaar geleden was formidabel of Axel Merckx, het ravijn in en winnen. En met al dat Boonen-geweld gaat men al te snel de prachtprestatie’s van Volderke en Nico in de voorbije weken vergeten. Ze mogen zeggen wat ze willen hé over Boonen, maar geen enkele koersoverwinning heeft me in lange tijd nooit zoveel emoties bezorgd als deze van Mattan, wel dat moet van Musseeuw in P-R geleden zijn. Iedereen was zeker dat Flecha ging winnen, iedereen … Mattan gaat erachter, erop en erover en wint, jongens, dit is gewoon goddelijk. Boonen mist de tegenslag, de achtergrond, de emotie van de koers, maar dat is perceptie zeker. Mattan, dat is een coureur met een historie. Verguisd, afgeschreven en weggegooid, maar telkens verder blijven vechten en dan zo’n overwinning, dat doet iets bij een mens. Dat is het “met-hart-en-ziel-bij-de-koers”-gevoel… Volderke, dat is aanvallen, aanvallen, meestal zinloos en dan uiteindelijk beloond worden. Boonen moet er ook voor werken, natuurlijk, maar het percipieert anders. Het gaat te gemakkelijk, het is Armstrong-gewijs het Vlaamse voorjaar domineren, en dat smaak ik niet.
Mijn derde argument is het veelgehoorde argument dat hij te populair is. Ik weet niet wat andere kritikasters eronder verstaan, maar ik denk dat ik er wel een aparte invulling aangeef. Sinds die Boonen in koers zit, kijken we de zondagnamiddag niet meer met 2 (vader en ik) naar de koers, maar met 5 (vader, ik, moeder, zus en nicht). Ons ma kent nog wel iets van koers, maar die laatste twee hebben mij nog verguisd omdat ik naar de koers keek en nu kijken ze zelf. Waar is de tijd dat de koers een gezellige mannenbezigheid was, net zoals de zondagvoormiddag op café gaan, biljarten, manillen en naar de voetbal zien. Waar gaat de wereld heen als nu ook al vrouwen naar de koers gaan kijken omwille van de schoon benen, mamma mia…
Goed ja, je moet dit allemaal met een paar snuiflijntjes zout nemen, maar de ondertoon blijft dezelfde. Veel respect voor Boonen, hij verdient de overwinningen zeker. Maar geef mij liever de underdogs, de verliezers die zo nu en dan eens op miraculeuze wijze een koers winnen. Koers is een sport van meer niets dan alles , meer verliezen dan winnen, meer sterven dan leven, meer afzien dan genieten, … Koers is de schoonste sport op aarde !