Na een aantal zeer rustige cinemabezoeken was het gisterenavond weer eens tijd voor een crowded house. In de Plateau waren de Bedevaartfilms en Forbidden Planet nu niet meteen dé publiekstrekkers, in de Filmparade van de Sphinx was het nu ook niet meteen een programma om drommen volk te lokken. Met vanavond Kubrick’s meesterwerk 2001: A Space Oddysey in de Plateau en gisteren Seven Samurai in de Sphinx is het wel even anders. Totaal niet voorzien op de massa trok ik gisterenavond rond kwart voor acht alleen, aangezien de rest afgezegd had, naar de cinema. Groot was mijn verbazing toen ik vanaan de kassa’s een rij zag lopen tot aan de brug (voor de mensen die het zich niet kunnen visualiseren: heel lang !!!). Gelukkig gingen ze niet allemaal naar Seven Samurai, maar blijkbaar waren er toch veel met een opdracht uit een vak van het genre filmgeschiedenis. Na lang aanschuiven kwam ik een reeds tot de nok gevulde zaal terecht, maar als eenzaat heb je het voordeel dat er altijd nog wel een enkel plaatsje vrij is.
Goed, de film … Met zeer hoge verwachtingen in het achterhoofd, wat wil je van een film die nr. 5 staat op de IMDB-ranking, rolden de eerste Japanse tekens met de acteurs, de regie en alle andere medewerkers over het scherm. Verwachtingen zijn al meer mijn deel geweest, maar zelden zijn ze zo hard ingelost. Een epische, heroïsche prent met overtuigende actering, een ijzersterk verhaal, een hallucinante soundtrack en geniale visualisering en regie. Het verhaal is op zich eenvoudig en kort samen te vatten: een dorp wordt bij iedere rijst- en gerstoogst bedreigd door een roversbende die hen amper wat overlaat om te overleven. De dorpelingen zijn de wanhoop nabij en vier moedigen trekken naar de stad op zoek naar een aantal samurai om hun dorp bij de volgende oogst te vrijwaren van de rovers. Met zeer veel moeite en bijna per toeval komen ze met zeven (shichinin) samurai terug in het dorp. Samen bereiden ze de verdediging van het dorp voor tot de komst van de meedogenloze bende…
Al wordt Seven Samurai vaak gezien als de basis voor alle actiefilms die erna komen, toch had ik, een verslinder van actiefilms uit alle stallen, het gevoel naar vernieuwde cinema te kijken. Geen flashy filmstijl, geen verrassende camerahoeken, … cinematografisch één en al rust en toch geniaal in scéne gezet. Ook het verhaal is niet meteen zo snel, wereldschokkend en zit niet vol met plotwendingen van 180°. Het is daarentegen een zeer stevig en diep verhaal met dialogen die je echt aangrijpen en dat genoeg blijft boeien om de 3,5 uur wakker uit te zitten (niet bij iedere film een evidentie). En dat is niet het minst dankzij de uitgebeende karakterschetsen en de schitterende vertolking ervan. Van de eerste tot de laatste samurai, van Rikichi tot Shino, ja zelfs Manzo. Door allemaal word je mateloos geboeid, de personages wordt telkens op een niet vervelende manier zeer goed uitgewerkt (wat heden ten dage eerder een zeldzaamheid is). Normaliter citeer ik geen scene’s om lezers hun toekomstig filmplezier niet te verbrodden, maar toch wil ik stellen dat het Kikuchiyo-personage een immense nadruk op mij nalaat dankzij twee momenten. Na in mijn ogen eerst als een belachelijke zot door de film te “huppelen”, wint hij uiteindelijk zeer veel respect wanneer zijn verleden langzaam prijs wordt gegeven. In eerste instantie wanneer hij bij Rikichi in de paardenstal gaat slapen en in de absolute topscene wanneer hij bij de brandende watermolen met het kind in zijn armen: “This is me” roept. In slechts drie woorden geeft hij de sleutel waarmee in de film gestaag opgebouwde kist van zijn verleden wordt geopend. Het slot van zijn samurai-bewustwording komt er op de grafheuvel… magistraal gewoon. Dat kan heden ten dage blijkbaar niet meer geevenaard worden. Maar niet alleen Kikuchiyo … van iedere acteur wordt telkens een klein stukje van hun levenspuzzel vrijgegeven die wonderbaarlijk telkens een sleutel vormen. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer bewondering ik voor de film en de acteerprestatie’s krijg.
Mijn bespreking zal ik hier afsluiten, maar iedereen die de film gezien heeft en er nog eens boven pot en pint over wil discussiëren, let me know ! Quotering ? 9,9/10 omdat de perfectie niet bestaat.
Amai, zwaar onder de indruk blijkbaar…
(En zo kan ik nog wat reclame maken voor mijn beginnend blogje… hehe)
Ik kàn niet mééér wachten, zoals ik al zei hé, heb de film in mijn jeugd gezien en sindsdien niet meer. De film heeft een prachtige lenvensfilosofie, dat herinner ik mij nog, en stérk vertolkt. Heb twintig jaar geduld gehad, hihi.
Wil wel, nadat ik hem terug gezien heb de 17de boven pot en pint bediscussiëren 😉
Euhm … als ge dit laatste serieus meent, haal uw agenda dan maar boven zulle 😉 Heb vanavond nog een zeer interessante discussie gehad over 2001: A Space Odyssey, mijn visie zal ik nog wel eens online zetten (man man ik moet nog zoveel online zetten en zo weinig tijd)
Awel ja, deal. En van die tekort aan tijd, ja dat ken ik 😉
Ge hebt gelijk, prachtige film. Het was de basis aller actiefilms omdat actie nog maar zelden in zo’n stijl vertolkt was imho. Natuurlijk is het veel meer, maar wat wilt ge in 210 minuten 🙂