Espresso vs Metro

Het was al een tijdje geleden met veel aandacht in de moederkrant DS aangekondigd, maar vandaag was ie er dan toch: de nieuwe krant die naar de naam Espresso luistert. Al een geluk dat ik tot in het station wachtte om de krant te halen, want stonden daar er geen promo-boys & girls mij op te wachten met een gratis Espresso (en gratis bonnetjes voor nog een paar dagen). Dat was al minstens een halve euro uitgespaard, want ja dat is de kostprijs van een Espresso (E.). Wat al meteen het grote verschilpunt is met het alom bekende gratis krantje, de Metro (M.). En dat is ook het uitgangspunt van deze vergelijking: ben ik bereid een halve euro te betalen als er ook een gratis krant ter beschikking is. Om te beginnen een oppervlakkige vergelijking. Beide krantjes hebben hetzelfde formaat en tellen alletwee 24 pagina’s (tenminste toch vandaag). De kwaliteit van het papier van de E. is iets beter, maar in principe verwaarloosbaar. Ik heb altijd het geluk een M. in kleur te kunnen nemen, maar naar ik al op de trein gemerkt heb, zijn er ook zwart/wit-versies. De E. zal waarschijnlijk steeds in kleur gedrukt zijn. De lay-out van de E. is veel aangenamer en gevarieerder dan het erg sobere M. dat zich beperkt tot zwarte letters op een witte achtergrond met soms een kadertje in paars-blauwe tint. Maar dat is oppervlakkig, wat telt is de inhoud. Voor we de kern van de zaak bespreken wil ik eerst nog even een kleine vergelijking maken in het commerciële aandeel; want een betalende krant heeft sowieso meer middelen, maakt het dan minder of evenveel gebruik van adverteerders? Wel het lijkt me evident dat in de M. meer advertentie’s staan (vacature’s reken ik niet als ‘commerciële’ advertentie’s), maar bij E. staan die ook. En waar er bij M. op bijna iedere pagina wel een (gem. 1/5e pagina) vakje staat met een commerciële boodschap, nemen ze bij E. steevast een volledige pagina in. Het moet wel gezegd, de reclame’s in E. zijn iets ‘kwaliteitsvoller’ dan de reclame’s (Mevrouw Leemans ;)) in de M. Met het kenmerk ‘kwaliteitsvol’ gaan we over naar het inhoudelijke aspect. Want het is daar dat E. zich wil onderscheiden van de andere compacte (en gratis) kranten: “De gratis kranten stillen dan weer niet de honger naar betrouwbaar en kwalitatief hoogstaand nieuws”.
De inhoud dus … en waar ik dacht dat ze hier het verschil zouden maken, ontgoocheld de redactie van E. mij enorm. Iemand schreef eens “Een espresso maak je niet met dezelfde bonen als een grote kop koffie“. Wel, de E. blijkt inderdaad niet veel meer te zijn dan een verdunde versie van DS, een waterig tasje koffie in plaats van een krachtige espresso. Eén groot verschilpunt tussen M. en E. zijn de opinie-stukken. Waar M. geen “krantencommentaren” heeft (Zijspoor van H. Welter buiten beschouwing gelaten), verschijnen die (overgenomen uit DS)in E. wel. Veel meerwaarde geeft dit niet aangezien men alle krantencommentaren kan lezen op Mediargus (met uitzondering van DS) of samengevat op RVI. Verder telt E. inhoudelijk: 4p. Politiek/Binnenlands nieuws, 3p. Buitenlands nieuws, 1p. Economisch, 5p. Sport, 3p. Lifestyle, 2p. Media. De cijfers voor M. 2-3p. Politiek/Binnenland, 2/3 p. Buitenland, 2p. Economisch, 2p. Cultuur, 2p. Media, 4p. publieksgericht (workstation, openbare vervoersmaatschappijen, study), 3p. variërende topics, 3p. Sport. Tot zover het cijfermateriaal. Zuiver inhoudelijk zie ik ze echt aan elkaar gewaagd, of om het leitmotiv van E. en DS te gebruiken, ik zie geen verschil in het “betrouwbaar en kwaliteitsvol”-gehalte van de berichtgeving. Zelf heb ik M. altijd een pluim gegeven voor haar uitgesproken neutraliteit in Belgische politiek. Ik denk dat mijn standpunt stilaan door de wolken begint te priemen, niet ? Tot slot en niet onbelangrijk wil ik nog even de doelgroepen van beide krantjes naast elkaar plaatsen. E. stelt als doelgroep de “internetgeneratie”: hoog opgeleid, actief, mobiel, stedelijk, met veel nieuwshonger. Een doelgroep die bij de introductie van M. 5 jaar geleden ook al werd vooropgesteld, alleen heeft M. die doelgroep mijns inziens succesvol kunnen verbreden naar de “mobiele werkmens en student”, de mensen die dagelijks het openbaar vervoer nemen (aangezien de krant enkel in trein, metro en grote busstations beschikbaar is).
Mijn conclusie is kort en eenvoudig samen te vatten: Metro-Espresso: 1-0 … Persoonlijk ben ik niet bereid dagelijks een halve euro op de toonbank te leggen voor een krant die mij weinig meerwaarde levert ten opzichte van een gratis krant die in de voorbije 5 jaar een stevig publiek heeft opgebouwd met weliswaar beknopte, maar degelijke journalistiek. Espresso … ik had toch wel een iets sterker aroma verwacht … een teleurstelling.

5 Reacties

  1. Begin ik nu morgen net niet aan een nieuwe job waarbij ik mij zal vervoegen bij de duizenden treinpendelaars, waardoor dit artikel bijzonder goed-om-weten is. De Metro kende ik en natuurlijk heb ik vandaag de Espresso gekocht (ja aan mijn krantenwinkel staan geen promoboys) en vond het zelfs zonder deze vergelijking al zeer teleurstellend. Zelf zie ik het zo: Espresso dat is gewoon de publiek toegankelijke Standaard-Website op papier, vanaf dat het interessant wordt moet je ‘inloggen’.

  2. Wel ik heb blijkbaar meer geluk met promoboys & girls … want deze morgen stonden ze nu ook in Antwerpen-Centraal, dus nog eens een gratis Espresso en 2 bonnetjes voor een volgend gratis exemplaar. Overigens Siegfried, ik ben wel nieuwsgierig naar uw mening over de Metro, aangezien je waarschijnlijk, als bleu’ke tussen de pendelaars, de Metro nog niet zo vaak gelezen hebt. Lees het eens een week en geef dan uw zeg, want niet iedereen is altijd even enthousiast over het gratis krantje. (Het is natuurlijk niet de volle DS !)

  3. Tja, ik vertrek nogal laat (pas rond 11 uur) en dan is die Metro overal al lang ‘uitverkocht’
    Misschien vind ik er wel eens een achtergelaten exemplaar op de trein.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.