Mijn trip naar Innsbruck heeft eigenlijk een hoger doel dan alleen maar wat escapisme en ontspanning. Hier in de buurt van Innsbruck liggen er namelijk twee reuzen die ik wil overwinnen om in één trek door opnieuw een stuk van mezelf overwinnen. Opnieuw, want eigenlijk heb ik in de afgelopen maanden niet veel anders gedaan mijn eigen grenzen doorbreken. Fietsgewijs had ik mezelf al bestreden op de Ventoux, de Semnoz en de Forclaz. Maar nog was mijn honger naar het aftasten van mijn fysieke grenzen niet gestild. Niet zo lang geleden had ik namelijk gezworen dat ik minstens nog één keer naar Innsbruck zou terugkeren om de Patscherkofel en de Hafelekarspitze te voet te beklimmen. Hoewel aanvankelijk “bescheiden” van opzet, klimmen tot de skistations Patscherkofelhaus en Seegrube, leefde ergens de hoop de absolute top van beide bergen te halen.
Vandaag stond de Patscherkofel op het programma. Door de Innsbruckers ook wel sympathiek de Hausberg genoemd. Voor mij de berg die me de liefde voor bergwandelingen deed herontdekken en dus als Mein Hausberg door het leven gaat. Als route had ik gekozen voor route nr. 33 van het uitstekende Run&Walk-parcours ingericht door de sport- en toerismediensten van Innsbruck. Net geen 10km lang en 1105 te overwinnen hoogtemeters van Igls Kurpark tot aan Patscherkofelhaus op 1969m. Een gemiddeld stijgingspercentage van 10,9% met een maximum van 40%. Niet te onderschatten, maar haalbaar.
Aanvankelijk wou ik ook het stuk van Innsbruck naar de voet van de Patscherkofel in Igls wandelend overbruggen via Lanser Kopf, maar na de ellende van gisteren had ik mij vanochtend een beetje overslapen en nam ik het zekere voor het onzekere om vlot terug thuis te geraken. Vanaf de voet van Bergisel nam ik tram 6 naar Igls langs de bergdorpen Aldrans, Lans en Sistrans. Ik blijf het fascinerend vinden, een “gewone” stadstram die doorheen het bos en langs de flank van een berg naar een skigebied spoort. Het beste voorbeeld van het schitterende openbaar vervoer van Innsbruck waar ik het eerder over had.
Afijn, aangekomen in Igls stapte ik snel door naar het startpunt in het Kurpark op 893m. De eerste vier kilometer van de beklimming, tot aan Mittelstation Heiligwasser, kende ik al van een vorig bezoek aan Innsbruck. Die eerste kilometers lopen op bospaden doorheen het Ullwald in de richting van de Goldbichl en daarna parallel aan de beroemde Speckbacherweg langs steeds smaller en steiler wordende paadjes. Al een aardige uitdaging voor de gewone wandelaar. Heiligwasser een Mittelstation noemen is echter licht bedrieglijk. Iets minder dan halfweg je beklimming heb je nog 2/3 van je hoogtemeters voor de boeg. Na Heiligwasser gaat het meer dan 2 kilometer langs een gelijkmatig oplopende en bergkeien verharde weg tot aan de Igler Alm. In de buurt van kilometer 7 kiest de route resoluut voor de smalle bospaadjes naar Lanser Alm en voert je onder meer langs een heerlijk verfrissende en rustgevende bergrivier. Geheel toevallig moest ik daarbij denken aan de cover van de Celestijnse Belofte (wie kent dit nog?). Na Lanser Alm had ik nog maar anderhalve kilometer voor de boeg, maar de conditie en de benen begonnen al luidop te protesteren. Op sommige punten moest ik echt mezelf naar boven slepen en begon de rugzak steeds zwaarder door te wegen, hoewel de watervoorraad zienderogen slonk. Het was namelijk een schitterende hemelsblauwe en zonnige dag waarbij het kwik vlotjes de kaap van de 28°C haalde. Je kan de vraag stellen of het wel verstandig is om in die hitte even een berg te gaan beklimmen, maar liever zo dan doorgeregend Patscherkofelhaus te bereiken, toch?
Toen ik na iets minder dan 3 uur wandeling in het skistation aankwam, en dus het eindpunt van de route bereikt had, begon het dilemma te spelen of ik nog verder naar de top zou wandelen met het risico de laatste kabellift naar beneden te missen of toch maar te kiezen voor de zekerheid. De 2248m hoge top lonkte echter net iets te hard… en terwijl ik hier nu toch was ;-). Volgens de bewegwijzering zou de beklimming naar de top ongeveer een uur duren, maar ik rekende op 40′ om vervolgens binnen het uur terug aan het skistation te staan. Langs de naar boven kronkelende steenslagweg kreeg ik halverwege het gezelschap van een Oostenrijkse die met haar MTB de Patscherkofel beklom. Beukend tegen een steeds harder opzettende wind -we zaten ondertussen al boven de boomgrens- pepten we elkaar op en verbeten de opspelende verzuring in de benen met gebabbel over de dingen des levens. De ontlading was dan ook enorm toen we allebei na de zoveelste “laatste” bocht de Gipfelhütte zagen opdoemen. Nog een sprintje tot op aan het Gipfelkreuz -de absolute top-, snel een paar foto’s nemen, een kort afscheid en dan terug naar het skistation. Doodmoe, maar gelukkig, nam ik de kabellift naar Igls, want afdalen wat is daar nu uitdagend aan?
