Koffietafels na begrafenissen… ik heb er altijd een dubbel gevoel bij. Meestal wordt dit gekenmerkt door een relatief aangename sfeer, ook als er herinneringen worden opgehaald aan de overledene. Terwijl dat laatste in de voorafgaande (kerk)dienst net een overvloed aan tranen deed vloeien. Aan de andere kant zou je het ook kunnen zien als een ontlading of een moment waarbij verwaarloosde familiebanden terug worden aangehaald. Die indrukken zijn natuurlijk enkel gebaseerd op de mijn persoonlijke ervaringen en ik heb het geluk nog maar een paar begrafenissen bewust te hebben meegemaakt van mensen die me nabij stonden: één van mijn overgrootvader en twee van mijn grootnonkels. Bij de begrafenis van een jonger iemand zal het wel anders zijn vermoed ik, maar ik heb het gelukkig nog niet meegemaakt. Tijdens mijn ‘eerste’ koffietafel was ik zo gefrustreerd door de, naar mijn perceptie, hypocrisie van een ‘goede’ sfeer na het net afscheid nemen van iemand. Misschien was ik toen nog te zeer aangegrepen door de eerste begrafenis van iemand die ik goed kende. Samen met enkele neven vluchtte ik toen weg en gingen we bij mij thuis op onze nieuwe Pentium Fifa 94 spelen, escapisme met andere woorden. Vorige zaterdag bekroop mij opnieuw een onbehaaglijk gevoel bij de koffietafel, al was diner daar een betere omschrijving, na de begrafenis van mijn vriendins grootvader. Ik liet mijn escapisme terug botvieren, maar nu aan de hand van nostalgie … waarmee ik feilloos bij een compleet ander onderwerp beland.
Nostalgie … we hebben er allemaal vroeg of laat eens last van en ook mijn vriendin en ik bezondigen er ons mee. Hoewel ze 7 jaar jonger is dan mij, delen we een gelijkaardig muzikaal en arcade/games verleden. Al is het misschien niet zo vreemd, ik ben de oudste thuis en mijn interesse muziek begon pas vrij laat. Sigrid is de jongste, haar oudere broers zijn een jaar ouder/jonger dan mij, en stond dus al van jongsaf aan onder invloed van hun muzikale keuze’s. Ik zal in de toekomst nog wel eens goed uit de bocht gaan en sentimenteel terugblikken naar de Fiocco’s, Double Vision’s, Sash’en en BBE’s van eind de jaren ’90, maar dat is voor later. Net zo op het vlak van arcade/games, maar ik wou het hier nog even hebben over de nostalgie waarin we ons verloren na de koffietafel, jeugdseries. En net daar bleken we geen gemeenschappelijk verleden te hebben. Verschillende series die ik me nog levendig herinner, had zij nog nooit van gehoord. Iedereen kent ondertussen al wel het Jeugdsentimentportaal van “Timo”, zoniet moest u al lang doorgeklikt zijn …, en ieder kind van het begin van de jaren ’80 die geen 3/4e van deze lijst heeft gezien, had ofwel geen TV, woonde op Mars of had een gezond buitenleven (maar dan nog). Een paar impressies van een uurke nostalgie: veel van die jeugdseries waren immens ecologisch getint (De Kat, Beestenbos is boos, Seabert, David De Kabouter, …) ; ik wist dat ik de naam van onze afgevaardigd bestuurder al ergens eerder gehoord had (Frans-Jos Verdoodt vs Francis Verdoodt uit Prikballon) ; los van een aantal brave Disney-dingen als ‘Ducktales’ de meeste dingen Europees van makelij waren ; voor Amerikaanse en Japanse brol keek ik naar ‘den olland’ of naar op ‘den fransman’ in Club Dorothée: een persoonlijke selectie van het fijnste (later volgt zeker nog meer).
- Bijna iedereen kent nog The Mysterious Cities of Gold (werd ook op de BRT uitgezonden als “Steden van Goud”), iets minder mensen kennen Ulysses 31 en nog minder mensen kennen de Strijd der Planeten. De intro is nog exact zoals ik ze zag op de AVRO (in afschuwelijk Hollands: “Sendie Frenk presenteert in een samenwerking met AVRO televisie…”) en als ik zo jaren later herbekijk, merk ik hoe hard dit uit het Star Wars-tijdperk dateert. De titel alleen al, maar ook de titelsequentie of de ‘cast’: een rebellenteam met een prinses, een R2D2-prototype, … .
- De Franse televisie (was de plaats waar ik kennismaakte met manga. Twee series staken er torenhoog bovenuit: Dragonball Z (‘Ziddd’ op z’n Frans en niet het Amerikaanse ‘Zieee’) en Goldorak (herontdekt in de Brusselse Mediamarkt in de herfst van 2005).
- Vergeet Amerikaanse Saban-creaties Beetle Borgs, VR Troopes en Power Rangers (ik gun ze zeker geen link), de eerste echte sentai (Japans voor gevechtsgroep) die in Europa werd uitgezonden was Bioman. De intro is een trouwens een schitterend voorbeeld hoe de Fransen een volledig Japanse serie naar hun hand zetten door één of andere tweede-rangs-zanger te laten opdraven in een namaakpakje.
- Ja, ik durf het te bekennen, ik ben fan van Gerry Anderson. Ik durf zelfs meer zeggen, ik heb alle afleveringen van de Thunderbirds en Space 1999 (ooit nog op zaterdagavond tussen 6 en 7 te zien op de BRT) op DVD. Maar een Supermarionationserie waarvan ik de DVD’s zeker nog eens wil bemachtigen is het minder bekende (ik zag het trouwens enkel maar op BBC) Captain Scarlet and The Mysterons.
- Op mijn voorliefde voor scifi-series kom ik later zeker nog eens terug (nav Battlestar Galactica), maar ook series als MacGyver, The A-Team, Blue Thunder, Airwolf en Knight Rider konden mij als kind bekoren. En wie kent Super Force (uitgezonden in de beginjaren van Kanaal 2) nog ?
- En tot slot nog wat Amerikaanse “junk” voornamelijk te zien op Nederlandse zenders als AVRO en Veronica: Captain Planet and The Planeteers, Dino-Riders, Dungeons and Dragons (onder deze titel kende ik het niet -eerder als RPG-, de Nederlandse titel herinner ik me niet, maar de serie de te meer) , He-Man and the Masters of the Universe (starring Eddie’s vader Skeletor), Jem (daar ben ik nu wel eens beschaamd over dat ik het ken, al zal dat wel dankzij mijn zus zijn), Mask (zowat de enige jeugdserie waar ik speelgoed van had), Thundercats (starring Eddie’s grote broer Mumm-Ra, een serie waar ik zelfs nog de originele strips van heb) , Transformers, …
