Voor een historicus is het een mooie uitdaging om zich eens af te vragen van waar de passie voor geschiedenis komt. Hoe is die interesse in het menselijk verleden ontstaan en hoe is het geevolueerd door zijn verschillende levensjaren? Marc Reynebeau schreef er een boek over (“Het nut van het verleden”), ik beperk me tot deze korte gedachtengang.
Mijn vroegste interesses waren cartografie en ruimtevaart. Ik kocht en las dan ook met veel enthousiasme wereldatlassen (jawel, ik “las” atlassen voor het slapengaan) en Deltas-boekjes over ruimtevaart. Als jeugdige scifi-liefhebber kwam ik via de fantastische Thule-trilogie van Thea Beckman bij haar meer historische boeken. Samen met de lessen wereldoriëntatie in het 5e en 6e leerjaar en de speeltijddiscussies met jeugdvriend Joachim B. (gesprekken die achteraf bezien verbazingwekkend filosofisch waren voor 11-jarigen) weekte dit een eerste historische interesse los. Lange tijd bleef die historische interesse beperkt tot mysterieuze oude beschavingen als de Egyptenaren, Maya’s en Minoërs. Vaak was dit onder de invloed was van weinig wetenschappelijke auteurs als Erich Van Däniken, Graham Hancock en Robert Bauval. Na een kleine dinosaurische zijstap (met dank aan de dino-hype rond o.m. Jurassic Park) maakte mijn historische interesse een tijdsprong. In de tweede helft van mijn middelbare studies evolueerde ik van de Oudheid naar de Nieuwste Tijd. Iets wat niet toevallig samenhing met mijn toenmalige leerkracht geschiedenis, Eric V. Zijn lessen omtrent de Franse Revolutie en mijn ‘historische held’ Napoleon waren de intellectuele vonk waaruit het vuur van zowel mijn historische passie en politieke overtuiging onstond. Hoewel ik op het einde van mijn humaniora voornamelijk geinteresseerd was in de hedendaagse internationale politiek, koos ik niet voor de politieke wetenschappen, maar voor de geschiedwetenschap.
De Passie van een Historicus
