Ook een goeiemorgen

Ik haat de dagen dat ik met de neiging tot slechtgezindheid opsta … en ik apprecieer het nog minder dat een kleine negatieve ervaring, op zich ridicuul zelfs, mijn hele dag dan naar de hel helpt … en ik kan het nog minder hebben dat ik dat dan ook uitstraal, ik hou mijn negatief gevoel liever voor mijn eigen dan dat collega’s zich afvragen of er iets is … niet dat mensen als SVT en TDW dit niet mogen, au contraire … maar ik vind de wereld al negatief genoeg, dat ik mij daar niet nog es in die geest moet vervoegen … misschien brengt het middag-broodje-in-het-stadspark, afgehaald bij de immer vriendelijk Inge, verlichting in mijn geest.
Halvelings los van bovenstaande, de volgende bemerking: Waar gaat het in deze wereld met de sociale vriendelijkheid heen, het inter-menselijk contact, … Spreek heden ten dage gewoon iemand out of the blue aan en of uw neus wordt er afgebeten of ge krijgt een rug in uw gezicht of mensen kijken u verrast aan. Vriendelijk, behulpzaam en galant zijn is blijkbaar uit de mode geraakt. Ik heb zo, de waarschijnlijk vreemde, gewoonte om, als ik ’s morgens langs het Metro-bakje passeer, de mens die direct na mij komt ook van een exemplaar te bedienen (oorspronkelijk het gevolg van mijn onhandigheid er steeds twee te nemen). Onvriendelijk wordt dit nooit onthaald, al sjans, maar ik heb al meer verbaasde blikken gezien dan de dag dat Laurent zei dat hij met iets anders dan een hondje zou trouwen (wat een vergelijking!). Is gewoon algemeen vriendelijk zijn dan zo uit de mode geraakt, wel dan zal ik mij maar snel eens een teletijdsmachine aanschaffen…