De game-jaren

Retro is in zeggen ze … wel ik denk dat ik op het vlak van games gewoon in het verleden ben blijven steken. Ergens rond de eerste jaren dat ik een pc had, 1997 moet dat ongeveer zijn. Deze week kocht ik nog een game van dat gezegende jaar Command & Conquer: Red Alert. Jaja, de eerste, in 1997 had ik hem ook al, maar slechts de gekopieerde versie en die is dan es verloren geraakt. Toen ik hem deze week aan 2 euro in de Mediamarkt zag liggen brak mijn hart en nam ik heb mee en speel nu (toegegeven deels uit sentiment) iedere avond een nieuw level. Ik heb eigenlijk nooit de aanleg gehad om een gamer te zijn. In mijn eerste lic zat ik vaak soms uren met mijn maat achter zijne PC terwijl hij Diablo 2 speelde. Dat was best wel boeiend en ik gaf hem steeds tactische bijsturingen en opmerkingen, maar zelf spelen no way.

Het meeste van pc’s heb ik geleerd door te kijken. We gaan bijna 20 jaar terug in de tijd toen ik als 6-jarige vol verwondering stond te kijken naar die Commodore van mijn nonkel waar mijn neven Pacman, Ski or Die of Winter Games op speelden. Aaaah de tijd van de ‘echte’ 5,25″ floppy’s … Het moet 1994 geweest zijn toen ze hun Pentium kochten en we een stap verder zetten in de gamer-geschiedenis. Het eerste spel dat erop stond was Wolfenstein 3D, nog steeds één van mijn favorieten … fuck grafics, dit is gewoon een schitterend spel nah. Daarop volgde het iets mindere Blake Stone en nog van 3D Realms/Apogee verscheen ook Raptor. Dan kwam Prince of Persia, dat vond ik al iets moeilijker :p niets voor mij dus. En toen ging mijn wereld open: eerst met Dune 2 en dan met de eerste Command & Concquer (GDI en Brotherhood of NOD). Real time strategy bleek mijn ding te zijn en ik was dagen niet weg te slaan van mijn nonkel zijn pc, sommige dagen was ik er meer mee bezig dan mijn neven zelf. Dat waren ook de dagen wanneer ik mij amuseerde met het eerste en enige voetbalspel dat niet te moeilijk en te realistisch was voor mij: Fifa 94, het spel van de oneindige ommehaals en het 20 maal scoren door voor de keeper te staan. En toen brak de zon door de wolken en kocht ons vader een eigen pc. De eerste spellen die ik erop speelde waren Fury3x en het eindeloos boeiender Terminal Velocity. Het waren de jaren van schitterende games: 1996: Duke Nukem 3D (voor mij en een deel van mijn vrienden nog steeds een tijdloze first person shooter), Transport Tycoon, Civilization II (AoE kon hier gewoon nooit aan tippen) * 1997: C&C: Red Alert, Need for Speed 2 en Carmageddon * om in 1998 af te sluiten met Dune 2000 en nog een laatste stuiptrekking een beetje later met Starcraft. En ze mogen nu nog komen zeveren over hun Halo’s en Medal of Honor’s, mij kan het allemaal niet schelen … ik ben blijven steken in het midden van de jaren ’90, toen de games nog echte arcade waren en niet zo realistisch mogelijk wilden zijn. De games in de post vermeld zijn de enige die ik langer dan een uur heb gespeeld en die ik nog altijd hier en daar eens durf bovenhalen … noem het oudbolligheid, ik noem het nostalgie.