Dolle mieten weekend

Beste sport- en vooral koersvrienden,
Hopelijk zaten jullie dit weekend net als ik aan het scherm gekluisterd, want wat voor een Giro is me dit. Zo’n spanning en spektakel zie ik al jaren niet meer in de Tour. Nogmaals het bewijs dat de Giro en ook wel de Vuelta serieus onderschat worden. Goed ja, naar de koers zelf…

Het dolle weekend in de Dolomieten begon donderdag al in de rit naar Zoldo Alto toen topfavoriet Cunego (en ook Garzelli) door Savoldelli en Basso zowat naar huis werd gereden en de laatste de roze trui overnam van Di Luca en ook Simoni moest een beetje toegeven. De verrassing werd compleet toen onze eigenste Girodebutant Wim Van Huffel zesde werd. Een andere verrassing was Rujano (waar ik eerlijkgezegd nog nooit van had gehoord) die op zowat iedere klim als eerste bovenkwam en meestal niet van de minste klopte. Na een nieuwe vlakke etappe die als vanzelfsprekend door Pettachi werd gewonnen, begon het spektakel pas echt. De rit van donderdag had ik moeten missen omdat ik op het werk zat, maar zaterdag en zondag kon er mij moeilijk iemand van de lichtbak wegslaan tussen twee en zes in de namiddag. Zaterdag stond de koninginnenrit op het programma en zoals het zo’n rit betaamt (behalve in de Tour) vol met spanning, spektakel en onverwachte plotwendingen. Een deftige groep vluchters (19) kleurt de wedstrijd, maar wordt langzaamaan uitgedund tot een man of 11. In de klim naar de Ortisei wisselen de aanvallen zich af. Na Garate, Caucchioli en Rujano plaatst Parra zijn medevluchters voor het blok en weg is hij, de Columbiaanse koffieboer, naar een glansrijke overwinning. De strijd in de achtergrond is er niet minder om. Op de Passo delle Erbe plaatsen Cunego en Simoni een eerste aanval, maar worden voor de top weer door Basso en Savoldelli gegrepen. Op de Ortisei geeft Simoni weer van jetje en enkel Savoldelli en Di Luca volgen, met Basso zakt na Damiano opnieuw een topper door het ijs. Ivan de Grote wordt plots maar heel klein en moet zijn roze trui aan Il Falco laten, maagproblemen zijn zogezegd de verklaring. Na wat we zondag zagen mogen we dit aannemen, want toen werd het wel heel triest. De achterstand waarmee hij binnenkwam is om te huilen en zijn passage op de Cima Coppi was sprekend. Evenzeer sprekend is de opeenvolgende overwinning van Parra, na zaterdag reed hij nu opnieuw een glansrijke ritzege bijeen. Al van op de eerste klim stak hij het spel op de wagen en met z’n negenen, waaronder opnieuw Rujano en verrassend genoeg ook Cunego, beloofden ze er weer een rit van te maken om duimen en vingers af te likken. De Stelvio (of de weg naar de Cima Coppi, het dak van de Giro) maakt slachtoffers in de kopgroep en met z’n vieren bereiken ze als eersten de top: Rujano, Parra, Atienza en Osa. Een paar andere vermetelen, waaronder Sella en Kolobnev proberen vanuit het peloton / groep der favorieten naar de testa della corsa de springen, maar enkel Sella slaagt daar in eerste instantie in. Vooraan zit de lont ook in het kruidvat en Rujano en Parra krijgen het schijnbaar moeilijk, maar allebei lijken ze hun adem te hervinden en Parra demareert zelfs en is op weg naar zijn tweede zege op rij. Tussen Parra en het peloton bevinden zich nog een aantal renners naast de andere vluchters, waarbij vooral Valjavec sterk rijdt en met Rujano naar respectievelijk plaats 2 en 3 zullen rijden. Bij de groep der favorieten (waarop Basso naar schatting al 20 minuten achterstand heeft) gebeurt er weinig tot de laatste, niet-officiële, klim. Simoni zet het op een lopen, Wim Van Huffel (die zaterdag nog ontgoochelde maar zondag steeds in koppositie van de favorietengroep te vinden was en zijn kwaliteiten bevestigde) reageert, maar moet later passen. Wie eveneens moet passen is Savoldelli in tegenstelling tot Di Luca, die tot op 25 seconden van Savoldelli nadert.
U ziet, spanning troef in de Giro, maar dan moet je natuurlijk wel een koersfanaat zijn om dat te snappen. Anyhow, nog een paar slotconclusies na dit weekend. Voor de start had ik Cunego als favoriet, na donderdag had ik mijn geld op Basso gezet, gisteren wijzigde dat al naar Savoldelli en nu begin ik al te twijfelen of toch Di Luca de Giro niet in ultima gaat winnen. Drie verrassingen: Rujano, Parra en Van Huffel. Blijkbaar wordt de Giro een vijver waarin talent ontluikt. Na de ontdekking vorige jaren van Popovych en Cunego ontdekken we als Belgen na Brandt nu ook Van Huffel. Mooi mooi, meer van dat en liefst ook in de Tour, om een idee van sportvriend “Fausto uut Boezinge” over te nemen: een wildcard voor Selle Italia in de Tour. Dat lijkt mij een ploeg van het Kelme-type, alvast wat de renners betreft.